Bir dostumdan işitmiştim…
Eskiden buz satıcıları varmış. Sermayem eriyor diye bağırırlarmış…
İnsanın en büyük sermayesi zaman…
Kimine göre çok değerli, kimine göre önemsiz.
Öyle ya da böyle eriyip gidiyor işte…
Acılarımız ve neşelerimiz, sevdiklerimiz ve nefret ettiklerimizle birlikte…
İşte tam bu yüzden, zaman varken, buradayken, bu dünyada yaşıyorken, bazı şeylerin kıymetini anlamalı, bilmeli, değer verdiğimizi göstermeli, hatta söylemeliyiz…
Boşluklar dolmuyor ve doldurulamıyor.
Bir arkadaşımın ölen babası için; “Ona söyleyemediğim o kadar çok şey vardı ki” pişmanlığını yaşamadan…
Ya da annesizliğin ne büyük bir talihsizlik olduğunun tecrübesine varmadan...
Bir âlimin değerini anlamadan gökyüzünden bir yıldız gibi kayışına şahit olmadan…
Varlık sebebimiz olan yegane Ma’bud huzurunda;
Pişman olmadan…
Zaman durmadan…